Als leerkracht vind je het belangrijk dat je kinderen het goed hebben. Niet alleen binnen de schoolmuren, maar stiekem ook daarbuiten. Je hebt misschien niet het idee daar veel invloed op uit te kunnen oefenen, maar goede observaties kunnen een hoop aan het licht brengen. Denk bijvoorbeeld aan kindermishandeling en verwaarlozing. Ook armoede is iets dat op kan vallen als de lunchtrommel, kleding of hygiëne van een kind goed worden geobserveerd. Na het lezen van dit boek hoop ik dat ik nooit een schrijnend geval als die van Victor over het hoofd heb gezien. 

In dit boek volgen we Victor, die lijdt onder hevige armoede. Zijn moeder kampt met een zeer zwakke rug en komt daardoor bijna niet van de bank af. Vader is met de noorderzon vertrokken en draagt niks meer bij aan het gezin. De schulden stapelen zich op en elk dubbeltje moet worden omgekeerd. Victor is nagenoeg aan de situatie gewend, maar dat betekent niet dat hij deze accepteert. 

Op school wordt hij Vieze Victor genoemd. Hij draagt oude kleding en kan deze niet altijd wassen, evenals zichzelf. Daar is simpelweg te weinig geld voor. Ook het meenemen van een degelijke lunch is lastig, want brood en met name fruit kosten veel geld. School vindt het vast niet goed als hij een zakje chips meeneemt... 

Boris is de pestkop van de school en ziet in Victor een makkelijk slachtoffer. Gelukkig heeft Victor Imani aan zijn zijde, een stoere jongen die niet voor Boris terugdeinst. Boris komt met een voorstel: als zij de kwartsteen van het huis van de heks stelen, dan laat hij hun met rust. Gekkenwerk, zo denkt Victor. Bij hem in de buurt woont inderdaad een vrouw die voor heks wordt uitgemaakt. Hij wil niet worden omgetoverd in een dikke, vette pad! Toch lijkt een tijdje geen vervelende Boris hem wel wat, dus besluit hij samen met Imani de heks op te zoeken. 

Wat angstaanjagend begint, leidt uiteindelijk tot een opmerkelijke vriendschap tussen Victor en de heks. Langzaamaan komt de heks te weten wat de situatie van Victor is en probeert ze hem te helpen. Zo moet hij contact zoeken met oma en vader om te zien of zij kunnen helpen. Ook helpt zij hem om zijn vriendschap met Imani goed te houden.

Dit alles wordt door Nadja Van Sever en Irene van Kroon in een indrukwekkend verhaal gegoten. Het boek is duidelijk voor 10+ geschreven en misschien nog wel voor wat oudere kinderen. Instanties die in het echt ook bij armoede kunnen ingrijpen, passeren in dit boek de revue. Verder wordt er vooral veel aandacht geschonken aan de schaamte die de boventoon voert in Victors gevoelens, terwijl ook racisme richting Imani voorbijkomt. Ook schroomt Van Sever niet om wat moeilijkere woorden te gebruiken. Denk aan verwittigen, pluimage en appreciëren. Voor de woordenschat is het dus ook een interessante titel!

NB: Na het schrijven van deze bespreking kwamen we er in onze podcast achter dat de schrijfster Vlaams is en dat deze woorden niet zijn aangepast voor de Nederlandse uitgave. Vandaar dat deze (voor Nederlandse begrippen 'deftige woorden') regelmatig voorbij komen.