Vroeger toen ik nog jong was (dus al een hele tijd geleden), kregen we nog veel sprookjes te horen. Natuurlijk waren die sprookjes interessant, want er zat altijd een slechterik in, er was een hele mooie scheiding van goed en fout en in mijn tijd (want zo oud ben ik nou ook weer niet), liepen de sprookjes eigenlijk altijd goed af. Dus Hans en Grietje werden niet opgegeten ondanks dat ze hun eetlusten de vrije loop lieten. Sprookjes hebben dus een moraal van goed en slecht. Laat dit nou precies het recept zijn voor de Sprookjessaga: Diep in het Donkere Woud. 

Ava woont met haar vader en haar zusje Linn in een huisje aan de rand van het bos. Haar vader is houtbewerker, maar hij heet gelukkig geen Gepetto. Wat wel zo is, is dat ze het heel erg slecht hebben. Vader kan voor geen droge boterham zorgen en ze eten iedere dag soep van boomschors, die Ava moet maken. Op een dag besluit Ava's vader zijn geluk te beproeven door naar de Keizerstad te gaan. Ava en Linn kunnen hun geluk niet op, totdat hun vader hen midden in de nacht, diep in het donkere woud achterlaat. Dat wordt nog erger wanneer Ava Linn uit het oog verliest.

Als Ava merkt dat Linn bij een bijzondere heks zit, besluit ze langs te gaan. Tot haar verbazing laat de heks haar binnen. Ze vertelt dat haar zusje er erg slecht aan toe is. Ze is in de kamer van de heks en Ava mag haar niet zien. Daar komt bovenop dat de heks in Ava een potentiële soortgenoot ziet, maar is de heks wel te vertrouwen? 

Diep in het donkere woud is in alles een magisch boek. Als je al vaker fantasy hebt gelezen, dan begint het met een kind in een hopeloze situatie (zie Harry Potter en Nevermoor), daarna blijkt dat ze een bijzondere kracht hebben en worden ze op één of andere manier uit die situatie gehaald (zie Harry Potter en Nevermoor), door iemand die hen op de één of andere manier al in de gaten hield (zie Harry Potter en Nevermoor). Diegene komt in een onbekende situatie en moet zich ontwikkelen om die situatie op te lossen, maar twijfelt continu aan zijn/haar kunnen (zie Harry Potter en Nevermoor). 

Dit is ook in Diep in het donkere woud zo en ik zeg niet dat het slecht is, want voor mij leest het wel lekker weg en het is fijn voorspelbaar. Toch is de setting wel anders. De setting in Diep in het donkere woud voelt Middeleeuws aan met een autoritaire leider die zoveel mogelijk geld afsnoept van de lokale bevolking, als slechterik (of de heks natuurlijk). En dat heeft mijn voorkeur wel. Daarom is het ook een Sprookjessaga, omdat bijna alle sprookjes zich wel in zo'n dergelijke setting plaatsvinden. Maar toch heeft het ook paralellen met de moderne fantasy. Die mix maakt het boek fijn en als je daar van houdt dan is dit boek helemaal geweldig. 

Gry Kappel Jensen schrijft ook erg fijn. Het leest achter elkaar weg en de vertaling van Lammie Post-Oostenbrink is dus ook goed in orde. De magische krachten die erin voorkomen zijn duidelijk beschreven en dat is voor mij wel een voorwaarde. Omdat magische boeken al zo moeilijk zijn om je goed voor te stellen, is het uitleggen hoe een kracht precies werkt of het te moeilijk maken van zo'n kracht, bijna een voorwaarde voor een fijn kinderboek. Kortom, houd je dus van een magisch verhaal in een middeleeuwse setting, dan is dit helemaal je boek. De Grijze Jager meets Harry Potter.