Wie aan een piraat denkt, denkt aan Pirates of the Caribbean. Tenminste, zo denk ik. De filmserie van Disney wist mij vooral in het begin enorm te bekoren, waarin de iconische soundtrack van Hans Zimmer natuurlijk een glansrijke rol vertolkte. In mijn vijf jaar tijd als Leesdetective, kan ik niet zeggen dat ik veel piratenboeken heb gelezen. Mus & Kapitein Kwaadbaard is veruit de bekendste, maar daarna wordt het toch wat stiller. Toen Bart de Wolf zijn nieuwe boek bij ons aanstipte, genaamd Zwarttand en het Monster uit de Diepzee, was ik dan ook getriggerd. Kan er een succesvol piratenkinderboek worden toegevoegd aan het bestaande arsenaal?

Eerlijk is eerlijk; ondanks het feit dat het een piratenboek betrof, was ik sceptisch bij aanvang. Dat had ermee te maken dat ik de vorige serie van Bart de Wolf, genaamd Monsters & Mislukte Superhelden, niet zo'n succes vond. Maar als je één ding van Bart de Wolf kunt zeggen, dan is het dat hij een bevlogen boekpromotor is en een voorvechter van het griezelige genre. Met een heuse campagne om ons aan dit boek te krijgen, ging hij de socials op. Uiteindelijk besloten we op zijn aanbod in te gaan. Heeft Bart er goed aan gedaan om ons (en in dit specifieke geval mij) een dossier rondom zijn boek op te laten starten?

In Zwarttand en het Monster uit de Diepzee volgen we hoofdzakelijk stuurman Joen, Yasir, Ariane, Sebbe en Nour. Het schip van dit gezelschap is gekaapt door Kapitein Zwarttand, wat de vorige kapitein van de Schuimkliever, Kapitein Bastjaan, het leven heeft gekost. Verscholen op een eiland in de buurt likken ze hun wonden, terwijl het gekaapte schip niet al te ver bij hen vandaan ook op de klippen is gelopen. Samen proberen ze een plan te bedenken om het schip weer in eigen handen te krijgen, maar tegen een groep piraten is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Er gaan al gelangere tijd geruchten over ene Klabauter: een zeemonster dat mensen de stuipen op het lijf jaagt. De vier kinderen en Joen bedenken een plan om als Klabauter de piraten bang te maken en zo het schip te enteren. Dit gaat niet zonder slag of stoot en er vallen ook gewonden, iets wat al snel in het boek duidelijk wordt. Wat niet meteen duidelijk is in het boek, is de structuur waarin het is geschreven. Bart de Wolf begint met een soort persoonlijke brief aan de lezer, als een grootvader die een verhaal gaat voorlezen aan zijn kleindochter. Daarna begint het verhaal, dat vervolgens na vier hoofdstukken weer teruggaat in de tijd, want wat gebeurde er vóór de eerste vier hoofdstukken?

Hoe dat precies in elkaar steekt, wordt al snel in het vijfde hoofdstuk duidelijk. Ik ken de eerdere boeken van Bart de Wolf en weet dat hij wel van dit soort wisselingen van tijd en perspectief houdt. Hij weet ook dat ik dat bij zijn eerste serie minder geslaagd en bij vlagen verwarrend vond. Ik vind het bij dit boek een stuk beter uitgevoerd. Het is even een gek moment wanneer er een nieuw perspectief zich aandient, maar het wordt al snel helder en daarmee ook extra interessant.  De perspectiefwisselingen tussen kinderen en piraten blijven helder en voegen juist spanning toe. De personages worden niet erg uitgediept, het draait iets meer om de actie. Het voordeel daarvan is dat kinderen die niet van dikke boeken houden, deze titel wat sneller zullen pakken. Dat zou zo maar eens een bewuste keuze kunnen zijn geweest.

Dan het griezelgehalte: hoe erg is dat aanwezig? Uiteindelijk vind ik het griezelige tinten hebben, maar noem het geen horrorboek. Bart de Wolf schuwt het niet om hier en daar wat letsel uit te schrijven, maar wie het boek leest, zal beseffen dat het echt meer een duister en avontuurlijk boek is, waar overigens totaal niets mis mee is. Het boek smaakt naar meer en ik hoop dat in eventuele vervolgdelen de personages wat meer worden uitgediept, zodat de emotionele band ook wat sterker aanwezig zal zijn.  

Een stoer piratenverhaal met tanden, golven en net genoeg gruwel om je vast te laten klampen aan de reling.