Relatief laat heb ik de boeken van Marcel Groenewegen echt ontdekt. Ik zag kinderen in mijn bovenbouwgroepen er wel eens mee lopen, maar tot zelf lezen kwam het tot vorig jaar niet. Het voordeel van het uitstel was dat ik vorig jaar alle twee de delen in een keer kon lezen. Schaduwkraai en Vuurstrijd konden mij bekoren, maar met name over het tweede deel was ik kritischer. Het was namelijk net teveel hetzelfde als het eerste deel en dat vond ik zonde. De vraag is hoever Marcel Groenewegen voor dit derde deel van zijn succesformule durft af te wijken.

Daar ging ik dan. Voor de derde keer ging ik een avontuur aan waarin ik door mijn eigen keuzes mijn lot kon bepalen. Na de wat langere intro in met name Schaduwkraai, ging mijn queeste in Wolfmeester een stuk sneller van start, zonder dat dit ten koste ging van een gedegen inleiding. Tuurlijk, met de bagage van de eerdere twee delen weet je wat meer achtergrondverhaal, maar het stoorde niet dat dit boek daar wat minder de tijd voor nam. Het was al snel tijd voor de eerste keuzes en die waren meteen interessant om te zien in hoeverre er van de succesformule wordt afgeweken.

Wat meteen opvalt, is dat je in dit derde deel ook kiest tussen een strijder, spion en magiër. De drie klassen vormen de rode draad door het keuzeverhaal. Als vanouds koos ik de magiër. Niet in de laatste plaats omdat je daardoor niet alleen de beschikking krijgt over twee vaardigheden, maar ook over twee spreuken. Waar in de eerste twee delen de vaardigheden identiek waren, heeft er in dit derde deel een kleine aanpassing plaatsgevonden. De vaardigheid Zakkenrollen heeft plaatsgemaakt voor Vallen Zetten. Geen slechte keuze als je het verhaal in ogenschouw neemt. Ook de magiër heeft wat nieuws te kiezen. De spreuk Telekinese, waarbij je voorwerpen op afstand kunt besturen, heeft plaatsgemaakt voor een slaapspreuk. Het is goed om te zien dat de schrijver in ieder geval wat nieuwe vaardigheden heeft toegevoegd. Hoe relatief klein deze aanpassing ook is, het deed het verhaal meteen een stuk frisser aanvoelen.

Met de nieuwe spreuk en vaardigheid in mijn bezit begon mijn avontuur in het Witte Slot. In het bijzijn van de oude tovenaar Tabulas en mijn inmiddels goede vriendin Isolde. Na een rustige start kreeg ik een brief van Olivier de Montfort, die mij sommeert om naar Rasoerië af te reizen om het elfendorp Aviros te bezoeken. Er verdwijnen daar namelijk op mysterieuze wijze schapen, geiten en koeien. Tijd om daar meer over te weten te komen dus.

Ik zette mijn reis in waarbij ik al snel werd geconfronteerd met het nodige kwaad. Ik maakte keuze na keuze, waardoor ik kriskras door het boek werd gestuurd. Ondertussen hield ik driftig mijn scoreblad met items bij. Nog altijd weet Groenewegen op ijzersterke wijze de lezer het gevoel te geven volledig in controle te zijn, terwijl daadwerkelijk veel scenes linksom of rechtsom toch wel zullen plaatsvinden. Het verhaal is sterk genoeg om de keuzes te kunnen dragen en is misschien wel het beste tot nu toe in de serie. Eigenlijk weet ik het wel zeker.

Al met al is Wolfmeester misschien wel meer dan een succesvolle toevoeging aan de serie. Het is een vermakelijk verhaal, waarin de keuzes die je maakt goed zijn uitgedacht. Het opgefriste vaardighedensysteem is een welkome aanpassing. Een aanpassing waarvan ik hoop dat Groenewegen deze nu structureel zal doorvoeren. Het is jammer dat dit avontuur er alweer op zit, want ik kijk smachtend uit naar mijn volgende avontuur in Ulvenria, Iverland en Rasoerië.