´You only live once´ is een uitspraak die een aantal jaar geleden veelvoudig werd gebruikt om bepaalde keuzes te verantwoorden. Het springen uit een vliegtuig (met parachute, denk ik), het kopen van een bepaald kledingstuk of het bekennen van jouw liefde voor de dochter/zoon van de bakker. Jenni Spangler, de auteur van het boek, weet ongetwijfeld ook van deze uitspraak af, maar legt met dit boek de nadruk op de dood. Dood gaan we ten slotte allemaal, toch?

In Valentijn Kraai en meneer Dood volgen wij Valentijn Kraai. Valentijn kwam als baby in het tehuis voor vondelingen terecht. Gevonden kinderen groeien hier op en worden onderwezen om uiteindelijk toegewezen te worden aan een leermeester. Bij Valentijn gaat de toewijzing, vanwege een administratieve fout, verkeerd, waardoor hij niet onder de hoede van horlogemaker meneer Dodd komt te vallen, maar onder de vleugels van meneer Dood. 

De Dood in het boek is zoals we de dood kennen: een skelet met een lange zwarte mantel, maar zonder zeis. Een tikkeltje opvallend gezien de cover. Hij maakt veel grapjes. Eigenlijk is hij alleen qua uiterlijk zoals we hem kennen. Qua persoonlijkheid zou hij zo welkom zijn in ieders vriendenkring! De taak van meneer Dood, en van Valentijn, is om zielen te oogsten. Dit doen zij via een speciaal zakhorloge. Valentijn, een goede leerling, wordt al snel zelfstandig op pad gestuurd om een ziel te oogsten. Wat blijkt? Zijn eerste ziel blijkt de ziel van Filomena te zijn, zijn enige vriend uit het vondelingentehuis. Wat doe je als je de ziel van je beste vriend moet oogsten? Ik hoop dat ik nooit in zo’n situatie terecht kom, maar Valentijn kiest ervoor om Filomena te redden en dus haar ziel niet te oogsten. Dit pakt alleen niet uit zoals Valentijn had gehoopt, waardoor hij uiteindelijk een race tegen de klok loopt om alles goed te maken. 

Valentijn Kraai en meneer Dood is geschikt voor enthousiaste lezers in de middenbouw en de bovenbouw. Enthousiast, omdat het taalgebruik soms net iets lastiger is en omdat het boek een rustige start kent waar sommige lezers misschien even doorheen moeten voordat ze het boek kunnen waarderen. Aan de aankleding ligt het in ieder geval niet, want de letters zijn relatief groot en op bijna iedere bladzijde zijn illustraties te vinden passend bij de bladzijde, wat het boek een hoog lees-mij-gehalte geeft. 

Naast het leven en de dood geloven sommigen ook in leven na de dood. Jenni Spangler behandelt dit laatste op een bijzondere en mooie manier in het boek. Een hoop mensen, al zullen ze het misschien niet toegeven, zijn bang voor de dood. Als die mensen dit boek lezen, zal die angst wellicht weggenomen kunnen worden. Dit maakt het trouwens ook een boek waarmee het onderwerp ‘de dood’ in de klas op een veilige en leuke manier geïntroduceerd kan worden.