Tijdreizen is iets wat me vaak gefascineerd heeft, maar veel regisseurs en kinderboekenschrijvers dus ook. Ik vind het echter ook een beetje een gevaarlijke onderneming om dit te verwerken in een boek of een film. Dat komt omdat de uitwerking van tijdreizen helemaal niet zo vaststaat. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als iemand iets verandert in het verleden? Verandert het dan ook iets in het hier en nu? Ik ben daar altijd een beetje huiverig voor. Het butterfly-effect is een heel interessant model hiervoor, dat stelt dat een vlinder een orkaan teweeg kan brengen, wanneer alles wat daarna gebeurt fout kan gaan. Maar als dat zo is, dan hebben de Tijdfixers best een groot probleem als je het boek goed leest!

Mirella wordt in Tijdfixers terug de tijd in gestuurd om een bom te ontmantelen die is geplaatst door rijkeluisjongen Enrico. Ze krijgt de opdracht om zo weinig mogelijk te veranderen, maar iedere keer als zij terugkomt, dan is de bom alsnog afgegaan. 

De klasgenoot van Enrico, Ron heeft nog een appeltje te schillen met Enrico. Het gaat niet goed met Enrico en hij houdt een mes tegen de keel van Ron. Er ging een mobieltje af in de klas en dit was het mobieltje van Enrico. Ron kreeg hier de schuld van en kwam bij Enrico verhaal halen en Enrico had gereageerd door een mes tegen zijn keel aan te houden. Vervolgens komt Ron de bijzondere Mirella tegen, waar hij op slag verliefd op wordt. 

Met Enrico gaat het helemaal niet goed, zijn vader is opgepakt omdat hij seksfeestjes vierde met minderjarige meiden en zijn moeder is ervandoor gegaan omdat zij het allemaal niet meer aankon en Enrico, hij wordt aan zijn lot overgelaten en ziet beelden voor zich hoe het is om de school op te blazen. Als hij op een dag, waarop hij ook achter een monsterlijk geheim van zijn vriendin komt, dronken naar een opslag met zware explosieven rijdt, slaat het noodlot toe. Kan Mirella er voor zorgen dat Enrico de bommen niet neerlegt? En wat kan Ron hieraan doen?

Tijdfixers is het eerste science fiction boek van de geweldige schrijver Davide Morosinotto. Daar waar hij normaal over het verleden schrijft, heeft hij nu de stap gewaagd om over de toekomst te schrijven. Omdat er nogal veel ogen en haken zitten aan tijdreizen, heeft hij een aantal facetten toegevoegd die wel realistisch ogen, maar als je verder na gaat denken, ondenkbaar zijn. Misschien moet je je daar ook niet helemaal op focussen. Het verhaal is intens en spannend en neemt je van de ene waanzin mee naar de andere waanzinnige gebeurtenis. Morosinotto heeft ook nu weer iets interessants toegevoegd aan het verhaal, namelijk dat je het verhaal op twee manieren kan lezen. Of chronologisch, of hoppend verder en terug in de tijd. Ik heb het chronologisch gelezen, maar ben ook razend benieuwd hoe de indeling is als je hem "switchend tussen hoofdstukken" leest. Dit is weer een knap staaltje creativiteit en maakt het boek in mijn ogen alleen maar aantrekkelijker!