Zoals jullie veel kunnen lezen op deze website, ben ik een groot fan van de Grijze Jager. En ja ik weet het, het is geen hoogstaande literatuur, de verhalen zijn fantasy en er zitten geen prachtige volzinnen in die later gequoot kunnen worden, maar ik lees die boeken binnen een dag uit. Ik kom helemaal in die wereld terecht en moet meelachen met Halts grapjes en vindt de denkwijzen van de jonge Will schattig en kinderlijk en de strategieën die John Flanagan schrijft vind ik magisch interessant. Nu is er in Nederland (bij mijn weten) niets vergelijkbaars met de Grijze Jager, totdat ik Mannus las. Maar is het net zo goed?

Mannus woont in een kasteel met zijn vader, moeder en zusje. Het kasteel ligt net op de grens van Mohai en zelf wonen zij in Melechuem met een geweldige zachte en eerlijke koning. De koning van Mohai (Zaïr) is onrustig en wil Melechuem (wat hij van hem beschouwt) innemen. Als de vader van Mannus op expeditie gaat, omdat er geruchten gaan dat Zaïr zijn leger aan de grens aan het verzamelen is, vindt Mannus dat helemaal niets. 

Mannus zelf is eigenlijk een nietsnut aan het hof. Hij kan niet vechten, is klein en dikkig en is zo dyslectisch als een muzikant. Zijn twee broers zijn speciaal en zijn schildknapen van de koning en van een hele dappere ridder. Daar komt nog eens bij dat zijn kleine zusje al beter kan lezen dan hij. Op de dag dat de vader van Mannus weggaat, mag Mannus met zijn zusje naar zijn oma. Mannus is gek op zijn oma, maar de moeder van Mannus wil dat hij gaat praten met een oude kluizenaar op de berg om de kracht van Nuka bij te brengen. Dit is een kracht om meer met je gevoel te doen en om aan te voelen hoe het gaat met anderen op afstand. De vraag is natuurlijk of Mannus hier wel geschikt voor is. 

Het boek over Mannus is de eerste in een reeks en eerlijk gezegd was ik teleurgesteld dat het boek afgelopen was. Ik heb er echt van genoten. Als je het hebt over een inhoudelijk sterk boek met prachtige metaforen voor het echte leven, dan is Mannus echt geweldig. Want het gaat in het leven niet alleen om denken en ridderlijk zijn, het gaat ook om warm en gevoelig te zijn. Het is een steun in de rug voor veel kinderen die niet passen in het huidige schoolsysteem waarbij de metafoor opgaat dat je een arend niet moet leren zwemmen, maar beter moet leren vliegen. Neem dan de spanning, actie en avontuur in een middeleeuwse setting, met ridders, pijl en bogen en spannende reddingsoperaties en je hebt er een nieuwe fan bij. En die fan geeft debutante Esther Wittenberg ook terecht een dikke vette AANRADER. Enne, van mij mag je deze serie heerlijk uitmelken!