Ken je van die kinderen die altijd maar hun zin willen krijgen? Nee? Misschien ken je wel een volwassene in je omgeving die je aan eigenwijsheid doet denken. Het is immers mens eigen. In heel veel games en boeken komen monsters voor. Vaak met kwade bedoelingen, soms met goede eigenschappen. In dit verhaal van Tjibbe Veldkamp en Kees de Boer zijn de monsters niet zo lief. Daarom moeten ze worden gevangen. Het hoofdpersonage in het verhaal weet daar wel raad mee, maar de verteller heeft andere plannen.

In Maar eerst ving ik ene monster volgen we een kind dat eigenlijk naar bed moet. Het is immers al laat en morgen staat er weer een nieuwe dag te wachten. Onze hoofdpersoon is echter eigenwijs. ''Ja, maar eerst ving ik een monster.'', klinkt al op de eerste pagina. Wanneer de verteller beaamt dat er inderdaad een monster is gevangen, wordt er een einde aan het verhaal geschreven. Of toch niet? Nee, de hoofdpersoon is nog niet klaar om naar bed te gaan. ''Ja, maar eerst ving ik nog meer monsters.''

Het verhaal zorgt voor hele grappige situaties waarin het boek (klinkend als de volwassene die het kind in bed wil hebben) telkens weer aan het kortste eind lijkt te trekken, maar dan heb je het eind van het boek vast nog niet gelezen!

Al met al is Maar eerst ving ik een monster van uitgeverij Lemniscaat een prachtig geïllustreerd prentenboek met een hilarische insteek. Het boek is verkozen tot Prentenboek van het jaar 2022 en kan zelfs met passend vingerpoppetje worden geleverd. Zo maak jij als leerkracht of ouder het voorleesfeest helemaal compleet!