Normaal bespreken we vaak de nieuwere boeken, maar vandaag heb ik even pas op de plaats gemaakt voor een boek dat twee jaar geleden uitkwam, juist omdat de titel mij aansprak en er zoveel goede verhalen over hoorde. Inmiddels ben ik ook om (al is het een boek uit 2020, dus zo oud is het nou ook weer niet). Op scholen hebben we het project gehad, Weer Samen Naar School, waardoor kinderen eigenlijk zoveel mogelijk geholpen moesten worden op school zolang dat kon. Dit betekende voor veel leerkrachten extra werkdruk en grotere klassen. Toch is het voor veel kinderen met autisme, extreme hoogbegaafdheid, ADHD, een leerachterstand of andere hokjes waarin we de kinderen tegenwoordig plaatsen, heel goed om op te trekken met allerlei andere kinderen die niet in die hokjes verkeren. Nu vind ik het als leerkracht super interessant hoe dit in de '80s ging en al helemaal in Amerika. Het land van de onbegrensde mogelijkheden. 

In de ruimte is het stil gaat over Nova. Nova heeft een moeilijke jeugd achter de rug, haar moeder was een complotdenkster en dacht dat de Amerikaanse maanlanding in scène was gezet en haar vader is overleden in de oorlog in Vietnam. En dan had ze nog haar zus en die heette Bridget en Bridget kwam altijd voor Nova op. Toen Bridget en Nova uit huis waren geplaatst, hebben ze ontzettend veel pleeggezinnen en pleeghuizen gezien en Bridget zou altijd voor Nova zorgen. 

Toen ineens kwam er een moment dat ze wilden weglopen uit een pleeggezin, maar op de één of andere manier zijn ze toch weer teruggehaald. Nova komt te wonen bij Francine en Billy (een kleuterlerares en een restauranthouder). Maar er ontbreekt ieder spoor van Bridget. Nova heeft een autistische stoornis, waarbij ze niet kan praten en moeilijk tot schrijven komt. Ze begrijpt wel heel veel van wat er gezegd wordt. Nova is ook gek op alles wat met de ruimte te maken heeft. Ze wordt door Bridget ook wel Supernova genoemd. Bridget heeft beloofd om op tijd bij Nova te komen voor de ruimtereis van de Challenger op de verjaardag van Nova. De vraag is, komt ze op tijd? 

In het boek In de ruimte is het stil bestaat ieder hoofdstuk uit twee gedeelten: wat er gebeurt vanuit het vertellersperspectief, gevolgd door de brieven die Nova schrijft aan haar zus, wat veelal wordt bestempeld als "gekrabbel." Dit ontroerende verhaal en het verwerken van het feit dat haar zus niet bij haar is om haar te beschermen en de worsteling die ze heeft, omdat haar nieuwe ouders heel erg lief en zorgzaam voor haar zijn, zorgen voor een interessante dimensie in het boek. 

Je blijft ergens de hele tijd de vraag houden: waarom is Bridget niet bij Nova? Dat maakt het boek zo tenenkrommend spannend. Want er is iets gebeurd met Bridget, maar wat? Wil ze misschien niet meer bij Nova zijn, omdat ze een vriendje heeft? Tegelijkertijd worstelt Nova met die vragen. Ook al heeft ze nu lieve pleegouders, maar mag ze die wel lief vinden, zonder dat Bridget dat ook goed vindt?

Het boek blijft tot het einde spannend. Het gehele boek borrelt er van alles op en de kenmerken van angst, woede, pure blijdschap en frustratie als iets niet lukt, komen aan de oppervlakte. In de ruimte is het stil is een ode aan het onderwijs nu, waarin we steeds beter leren omgaan met kinderen die moeilijk praten of lastiger hun emoties onder controle kunnen houden. Tegelijkertijd is het spannend en je leeft mee met de frustratie van Nova als ze zich telkens schuldig voelt om haar zus. Tot het einde blijft het spannend, tot de apotheose toe. Ieder goed boek heeft een goed einde en daarom is dit een topboek!