Je hebt het wel eens dat iemand zegt: "Hé, was jij niet vorige week op de markt in Spijkenisse (of een andere random plek)?" Dat je dan nadenkt en je bedenkt dat je in geen jaren meer in Spijkenisse bent geweest. Natuurlijk antwoord je dan: "Nee, dat was ik niet!" En dan antwoord iemand terug, dat het dan iemand was die wel héél erg veel op jou lijkt. Die gedachte vind ik eng. Wat nou als iedereen een dubbelganger heeft. Iemand die zó erg op jou lijkt, dat niemand jullie kan onderscheiden. Dat is het verhaal van S.E. Durrant.

Het verloren meisje gaat over Iris. Iris woont tijdelijk bij haar oma. Dit komt omdat in haar eigen huis, haar kamer onder de schimmel zit. Haar vader probeert dat te maken, maar dit lukt niet heel erg goed. Daarom zit ze "noodgedwongen" bij oma, maar dat vindt Iris eigenlijk niet zo erg. Want haar oma is heel lief en bijna haar eigen vriendin, omdat ze altijd zo gek doet. 

Echter de laatste tijd doet oma wel veel gekker. Zo doet ze jam op het roerei, legt ze cake in de kattenvoederbak, denkt ze dat Iris naar haar werk moet en hangt een vis aan de waslijn. Naast oma woont Mason. Hij is nieuw in het stadje Brighton. Hij werkt Iris op de zenuwen, maar al snel merkt ze dat hij liever is, dan ze eigenlijk wil toegeven. Op een dag ziet ze een oud fotootje staan en daarop staat: zijzelf. Als ze het fotootje omdraait ziet ze staan 1954. Dat kan zij dus niet zijn, maar wie is het dan wel. Het boek van S.E. Durrant draait rond dit mysterieuze meisje. 

Het verloren meisje is een rustig boek, waarin niet heel veel gebeurt, maar het de hele tijd lijkt te rommelen. Er kloppen kleine dingen niet met oma, Mason en het meisje. Uiteindelijk komt de cirkel rond en weet S.E. Durrant op het einde in Het verloren meisje te verrassen met het plot. Want het verloren meisje lijkt dichterbij te staan dan alleen op die mooie foto.