Onlangs waren we bij Geert Vermeegen (leraar, boekenliefhebber, leesspecialist). Hij vertelde over de paralellen tussen Dolfje Weerwolfje en het sprookje van Roodkapje. "Hoogstwaarschijnlijk heeft Paul van Loon wat inspiratie gehaald uit het sprookje van Roodkapje. Denk aan de grote oren en het veranderen van de neus. Zo kun je nog veel meer boeken terughalen naar de oeroude verhalen die iedereen kent: 'Sprookjes.'" Met dat beeld gingen we samen terug naar huis en hier had ik nooit zo bij stil gestaan. Een dag later las ik het nieuwe verhaal van Marco Kunst en Jeska Verstegen: Het touw en de Waarheid. Een meeslepend sprookje waarvan ik hoop dat nog meerdere mensen hier hun inspiratie vandaan halen!

Het is het verhaal van Ylan en Kyra. Ylan woont op een kloostereiland en moet de waarheid gaan zoeken in boeken. De boeken zijn saai en doorleefd, maar toch moet hij de waarheid zoeken. Hij leest wel letters, maar heeft geen idee wat er staat. Hoe moet hij daarin de waarheid vinden? Een eind verder naar het zuiden zit Ylan en zij praat niet meer. Ze woonde met haar grootmoeder op een eiland en maakt daar de prachtigste kleuren. Met die kleuren maakt ze doeken en die doeken die komen dan de handelaren ophalen. Maar als de handelaren er zijn, halen ze alles weg en slopen ze de boel.

Ylan merkt dat hij niet langer kan en besluit op pad te gaan. In een moment van verstandsverbijstering gooit hij het boek de zee in. Hij rent naar beneden en pakt het bootje dat pas is aangespoeld en vaart de zee op. De monniken kijken nors en zuur. Kyra weet dat ze niet kan blijven op het eiland, ze is er niet veilig en ook zij besluit met het touw dat ze gesponnen heeft het eiland te verlaten. Ze maakt het vast aan wat er nog over is van de bougainville van haar oma en vertrekt. Waar komen Ylan en Kyra terecht en overleven ze de barre tocht? 

Het touw en de waarheid laat me nog meer houden van Marco Kunst, maar ook de voor mij nieuwe (en ze heeft al heel veel getekend en geschreven) Jeska Verstegen. Een waanzinnig verhaal waarbij tekeningen en het mooie verhaal bij elkaar komen. Het begint al met een noot van Marco Kunst die begint dat hij een verhaal heeft opgepikt over de zee. Hij spreekt je daar al aan op jouw verbeelding en dat is al geweldig. Je wordt in het verhaal gezogen. Het is geschreven als een sprookje, omdat het in een onbekend land is met heftige figuren. Toch is het in de regel geen sprookje, omdat de twee personages de strijd niet aangaan met het slechte, maar eerder met zichzelf. Waanzinnig bedacht!

Het thema is dan ook: hoe ga je om met je innerlijke demonen. Of ze nu extern zijn (lees het boek maar als je dit wil begrijpen!), of intern zijn (zoals het jezelf vervloeken of het omgaan met een trauma), ze komen er in terug. De boodschap is denk ik dat liefde ervoor zorgt dat je bij elkaar komt. En die boodschap is prachtig verborgen in een mooi verhaal. In een land hier ver vandaan. En in een land hier in de buurt, krijgt dit boek een AANRADER!