Wanneer wij uitgebreid de brochures van de uitgeverijen doornemen, zijn we lang niet over alles enthousiast. We hebben de afgelopen jaren al veel kinderboeken gelezen en dat maakt ons automatisch kritischer. Sommige thema's worden dermate veel uitgemolken dat het moeilijk is om een nieuwe, frisse invalshoek te ontdekken. Het Leven van een Hagedis van Niks lieten wij in eerste instantie aan ons voorbijgaan, maar na een pakkend persbericht (uitgeverij Blauw Gras doet daar sowieso iets verfrissends in), besloot ik toch met het boek aan de slag te gaan. Het resultaat? Je leest het hieronder.

In Het Leven van een Hagedis van Niks volgen we Zack. De monitorhagedis moet zich bij de schooldirectrice melden, omdat hij is uitgekozen om gangmonitor te worden. Een opvallende functie voor iemand die zelf al een monitorhagedis is, maar volgens de directrice die tevens een wombat is, berust dit op pure toeval. 

Hoewel Zack de functie aanvaart, kan hij er niet al te lang van genieten. Een confrontatie met de grootste pestkop van de school, een pelikaan genaamd Pelicarnassus, zorgt ervoor dat hij tijdelijk als gangmonitor wordt geschorst. Dat zit even flink tegen, zeker wanneer Pelicarnassus het voor een langere tijd op hem gemunt heeft.

Gelukkig heeft Zach altijd nog zijn vrienden. Daarnaast maakt hij kennis met een blinde roodstaartbuizerd genaamd Miel, die alleen maar schreeuwt in het boek, met hoofdletters gedrukt. De vogel is veruit het grappigste personage dat het boek te bieden heeft. De meest bizarre humor van deze titel is terug te vinden in een grap over Frankrijk. Middels een oude vloek heeft Zack het land op zijn knie gekregen. Er landen nog regelmatig vliegtuigen en zo nu en dan duiken er wat Franse teksten op vanaf het gewricht. Begrijp je het nog?

Onder deze laag humor schenkt het boek aandacht aan thema's als gepest worden, stevig in je schoenen staan en verdrietige thuissituaties. De manier waarop Zack zich manifesteert in het boek, en het benadrukken van het feit dat pesten een keuze is, zijn goed opgeschreven door schrijver Patrick Ness.

Uiteindelijk zijn het de kinderen die beslissen of dit boek een succes wordt. Niet de recensenten. Mijn interesse gaat vooral uit naar het feit of kinderen de absurdistische humor in dit boek rijkelijk gaan omarmen, of het af gaan schrijven als flauwekul. Dat zal bepalen of deze hagedis daadwerkelijk een leven van niks heeft, of in vele kinderarmen wordt gesloten.