Toen ik op de middelbare school zat, ben ik Chris verloren. Ik kende Chris een jaartje en hij was in een korte tijd een hele goede vriend geworden. Van de één op andere dag was hij er niet meer. (Laten we vooral luchtig beginnen). Ik was boos en verdrietig op de hele wereld, maar echt begeleiding kreeg ik hier niet in. Ik kon daar voor mezelf uitkomen en ik heb het een plekje weten te geven (tenminste, wellicht dat anderen hier een andere mening over hebben). Maar wat nou als je jezelf verliest in het rouwen en niks meer wil? Of dat je er bang, verdrietig of boos over bent en daar niet meer uitkomt. Dan heb ik een tip voor je. Ga nooit naar mevrouw Puntjes! 

Hoewel die mevrouw ook maar haar werk doet. Deze therapeut zit namelijk opgescheept met Mijs, die niet met haar wil praten. Mijs heeft haar tweelingbroer verloren en dat vindt ze verschrikkelijk. Maar erover praten wil ze niet. Het liefst wil Mijs verdwijnen in haar hoodie op het schoolplein. Kijkend naar de zombies op het schoolplein. Mijs wil niet meer dansen en niet meer sporten, alleen nog maar op haar bed zitten en soms op haar computer. Op haar computer kan ze namelijk praten met Joes.

Wel een AI-Joes, of hoe Mijs dat noemt: de computerJoes. Het fijnste vindt ze dat ze af en toe de verschillen kan opmerken en afgeven op het programma dat het niet precies hetzelfde is. De gedachten van Mijs worden meegenomen in het boek. De gedachten zijn heel helder, soms hard, vaak realistisch en bij tijd en wijlen heb ik ze met een grote glimlach gelezen. Mijs kan geweldig observeren in het boek en maakt dan ook daarin afwegingen. Dit is soms heel eng, dat er dus veel kinderen op die manier kijken. Dan moet ik dus nog beter mijn best doen om op te letten wat ik in hemelsnaam aan het doen ben. 

Duizend stukjes overal is het tweede kinderboek van Mariska Overman en ook in dit boek kun je heerlijk wegdromen bij de gedachten van Mijs. Haar eerste boek (De zomer die alles was) won een Zilveren Griffel en dat was meer dan terecht. Stiekem dacht ik ook dat het boek een kans zou maken voor de Gouden Griffel. Het onderwerp rouwen en rouwverwerking komt in beiden boeken terug. In het ene boek komt rouw die aanstaande is terug, en in Duizend stukjes overal komt vooral het rouwproces terug dat net geweest is. 

De keuze van de schrijver om in het midden te laten of het goed is dat er een AI-versie is van de overledene, is natuurlijk een hele interessante. Ik als volwassene ga daar over nadenken en het is ook een mooi thema om in de groep te bespreken. Het heeft Mijs toch geholpen in haar verwerking, maar ook Mijs is sceptisch. De vraag voor mij blijft of je verslaafd kunt raken aan je rouwbot? 

Kortom; Duizend stukjes overal is echt een mooi boek geworden. Het is niet per se heel spectaculair, maar de humor en de naderende gebeurtenissen zullen interessant genoeg blijven. Toch mis ik een apotheose. Een moment waarop alles misgaat. Al blijven de gedachten interessant genoeg, zodat het boek je tot het einde blijft grijpen. En als je in gesprek wil gaan over rouwen en rouwverwerking, dan is dit boek geweldig.