(Let op!: Dit boek is vanwege heftige hoofdstukken alleen aanbevolen voor kinderen boven de 12 jaar) 

Mensen zijn rare wezens en zeker voor sommige mensen. Die snappen die mensen niet, met hun gevoelens en rare fratsen. Wat nou als je zelf heel aardig met je gevoelens lijkt om te gaan, maar je omgeving niet. Hoe ga je daar mee om? Een dagboek schrijven? Of brand je de rest van de wereld af?

Dit boek is geschreven door Boudewijn. Hij is 16 jaar en zit op de middelbare school. Boudewijn heeft een zusje (die hij liefkozend Pluis noemt) en een vader (waarmee hij constant ruzie heeft). Zijn moeder is een aantal jaar geleden overleden, omdat ze zelfmoord heeft gepleegd. Ze leed aan psychoses en weigerde vaak haar medicatie in te nemen en op een dag besluit ze zelfmoord te plegen. 

Het is iets dat Boudewijn heel erg moeilijk kan verkroppen. In het boek wordt verteld hoe zijn moeder het leven van de familie van Boudewijn erg moeilijk maakte en hoe Boudewijn daarmee struggelt. Hij probeert verschillende muziekstukken uit en die fleuren hem soms op en soms ook niet. Dan ontmoet hij Pauline, het leukste meisje ooit. Als Pauline ook gevoelens heeft kan Boudewijn daar erg moeilijk mee omgaan. Hoe gaat hij om met al die mensen met gevoel?

Dit is geen dagboek is een perfect boek voor rouwverwerking. Hoe ga je om met verdriet en is wat Boudewijn doet wel de juiste manier? Het is geschreven vanuit hem en het lijkt wel of hij met iedereen wil vechten. Niet fysiek maar mentaal, hij is boos op de hele wereld en dat is enorm herkenbaar voor mensen die iemand verliezen. 

Het boek geeft een hele wrange, maar ook mooie boodschap. Hoeveel mensen je ook pijn doet, alles is ergens te herstellen. Hoe hard je er soms ook voor moet werken. Er bestaat bijna geen mooiere boodschap dan die.