Als Leesdetectives hebben wij een belangrijke visie. We zoeken kinderboeken waarvan wij denken dat de basisschoolleerling heel gelukkig wordt. Boeken die in onze ogen een grote kans hebben om aan te slaan bij kinderen of al dan niet middels wat juiste promotie veel gelezen kunnen worden. Daarom besteden wij op deze website ook veel aandacht aan titels die niet zozeer literair zijn. Titels die kinderen simpelweg kunnen vermaken met een pakkend verhaal, of het nu grappig of griezelig is. Een keuze tussen die laatste twee categorieën wilde Kelly van Kempen na haar debuutserie De Sterrensteen in ieder geval niet maken. De Vriezels was geboren, een titel die naar ons idee veel kinderen gaat verblijden.

In het boek maken we kennis met de familie Vriezel: de griezeligste familie De Vries ooit. Hierbij volgen we nadrukkelijk het meisje Appel, dat een verschrikkelijk onzeker personage is. Waarom? Omdat ze gigantische oogballen heeft die bij het minste of geringste de oogkassen uitpoppen en, hangend aan een zilverdraad, op avontuur kunnen gaan. Veel kinderen en volwassenen vinden dat uiteraard maar gek en daarom wordt Appel veel aangestaard. Ze kan door haar ongemakkelijke gave niet prettig naar school en dat is de reden dat de familie telkens weer naar een andere gemeente moet verhuizen.

Ondertussen woont Appel natuurlijk niet alleen. Samen met haar broer (die takken met kraaien op zijn hoofd heeft om te kunnen vliegen, moeder (die een groots griezeljager is) en vader (die standbeelden tot leven kan wekken) betrekken ze een nieuwe woning in het dorpje Sudderbeek. Het huis is prachtig en hun huisdier, een halfdode zeehond genaamd dooie, voelt zich in een gifgroene gracht helemaal op zijn gemak. Al snel ontmoet Appel Amin, die haar helemaal niet gek, maar stiekem eigenlijk heel leuk vindt. Samen bouwen ze een band op die uiteindelijk meer problemen blijkt te geven dan ze vooraf hadden gehoopt...

De Vriezels is een losstaand boek, wat ook wel eens lekker is. Geen boek met een open einde waarbij we een jaar op een antwoord moeten wachten. Het is een prachtig vormgegeven boek van een kleine 170 pagina's. De letters zijn relatief groot en met een fijne bladspiegel gedrukt (bekijk zeker even het inkijkexemplaar hieronder!). De illustraties van Pete Williamson brengen het geheel tot leven. Een griezelig tintje overspoelt de bladzijdes, terwijl het tegelijkertijd ook wel een vleugje hilariteit bevat. Het boek is duidelijk. Geen poespas met verhaallijnen die door elkaar lopen en lastige zinsconstructies vol moeilijke woorden. Als we inzoomen op uitgeverij Billy Bones, dan is dit boek het beste te vergelijken met het recent verschenen Bobbie Botjes. Net een stapje verder dan de toegankelijke serie Billy Bones-bazen, maar makkelijk genoeg voor middenbouwers om te lezen. Daar komt nog eens bij dat het boek ook verschrikkelijk leuk is voor bovenbouwers, dus een aanschaf voor de schoolbibliotheek zou in alle gevallen zeker niet misstaan!