Er wordt vaak verteld dat de slavernij verschrikkelijk was. Ook in mijn tijd (zo oud ben ik nou ook weer niet, maar toch). Ik kan me het verhaal van de geschiedenisleraar nog ernstig voor de geest halen. Slavenschepen die ontzettend groot waren, maar waar slaven in een kleine ruimte op elkaar lagen als vee (en ook dit zal over een eeuw controversieel zijn). Ook het brandmerken en hoe de slaven werden behandeld en waarom liggen me helder voor de geest. Ook de excuses die ervoor gemaakt zijn door verschillende regeringsleiders en de reacties daarop, hebben me vaak verbaasd. Aangezien iedereen een beter mens wordt door je in te leven in een ander, en dus door te lezen, verbaasde me het altijd dat ik niet eerder goede boeken rondom de slavernij heb gezien. Nu is daar dan toch de Opdracht van Tula. Een verhaal over hoop en wanhoop, verdriet en geluk, boosheid en vrolijkheid. 

Lucia ligt in de grot. Ze heeft haar monumentu, dat houdt in dat ze ingewijd wordt in het volwassen zijn. Tula voert samen met een aantal anderen haar monumentu uit. Ook Martinus kijkt jaloers toe. Hij wil ook volwassen zijn en er bij horen. Lucia krijgt bezoek van de grote hagendissengod Yoruba Orisha en hij zegt dat iedereen klaar moet zitten voor de verandering. Lucia neemt dit erg serieus en als ze Tula hierover vertelt, zegt hij nuchter dat ze de komende dagen goed moeten opletten. 

Als slaaf werd je veel gestraft, zo ook Tula. Hij wordt (omdat hij iemand anders hielp) in een getimmerd hok gestopt en mag er niet meer uit. Iedere dag krijgt hij van zijn mede-slaven wat te eten, maar hij moet poepen in dat hok, plassen in dat hok. Een echte zware straf. Wanneer hij eruit komt, is hij een ander mens. Hij geeft Lucia en Martinus de opdracht de andere plantages te bereiken met een bericht. Het bericht dat de opstand is begonnen. Maar krijgt hij iedereen mee en hoe reageren de Nederlanders hierop? Je leest het in De opdracht van Tula.

De opdracht van Tula is een boek waarvan ik zeg: "Hè hè eindelijk!" Tula is een persoon in de Nederlandse geschiedenis waar nog heel veel schaamte omheen hangt.  Het boek laat zien hoe de opstand zich ontwikkelde en hoe die werd beleefd.  Ook de wapenfeiten worden hierin beschreven. Het is zeker geen boek voor de zwakke magen onder ons. Ook voor jonge kinderen is het daarom niet helemaal geschikt. Wanneer je dit boek in de groep bespreekt, doe dit begeleid, zeker op de basisschool. Zo kun je ook de juiste elementen eruit halen en die met elkaar bespreken.

In De opdracht van Tula beschrijft Robin Raven de opstand in zijn geheel met twee fictieve hoofdpersonen. Tula heeft echt bestaan en ook de wapenfeiten beschrijft hij zoals het was. Toch merk je dat je een antipathie krijgt voor de Nederlandse bezetter en dat terwijl ik zelf Nederlander ben. Het roept vragen op als: 'Waarom hebben we dit niet eerder afgeschaft?' en het laat je bewonderd achter als het gaat om Tula en de andere slaven. Hoe zij deze verschrikkingen overleefd kunnen hebben.

 Het spirituele moment waarin Lucia de hagedis ziet, is een bijzondere vondst van Robin Raven. Maar ook de harde realiteit tegelijkertijd is voelbaar. Dat is knap. Je voelt de vreugde, het enthousiasme, maar ook de wanhoop, de angst en het verdriet. Het einde is een soort van klap in het gezicht. Toch heeft Robin Raven de geschiedenis niet mooier gemaakt omwille van het boek. Dat kan ik wel waarderen. Het is mooi dat het boek de rauwheid behoud zonder overmatig te beschrijven welke gruwelen de Nederlanders nog meer met de slaven hebben gedaan en andersom. Ik wil daarom Robin Raven bedanken voor eindelijk een boek over Tula. Een verhaal over een slaaf die alles riskeerde om vrij te mogen zijn!