"Communicatie is een sleutelwoord van de 21e eeuw." Dat wordt veel gezegd. We hebben nu zoveel manieren om te communiceren. Meer dan 100 jaar geleden, waar men net aan belden een aantal mensen. Als je kijkt naar hoe we nu communiceren, dan is de vaste en de mobiele telefoon, e-mail en appen wat veel genoemd wordt. De vraag is natuurlijk: zijn we er ook béter door gaan communiceren? Over grote afstand praten is trouwens niet iets wat alleen in deze tijd gebeurde. Dit gebeurde volgens Davide Morosinotto al millennia geleden. Toen konden we communiceren met ons hoofd over grote afstanden!

De laatste jager gaat over Roqi. Hij is nog jong en is lid van een jagersstam. Er is alleen één probleem: hij heeft geen gave. Iedereen van zijn leeftijd heeft al een gave, alleen Roqi nog niet. Zo is er iemand die zorgt voor het verzamelen van eten, iemand die zorgt voor het maken van vuur, iemand die hutten bouwt en iemand die de leider is (Alma). Roqi is ontzettend verliefd op Alma, maar weet niet of Alma hetzelfde voelt als hij. Als op een dag een groot heilig dier de jongeren aanvalt, staat Roqi op en slaat het dier met een steen dood. Vanaf die dag is Roqi's gave om te doden.

Het enige probleem is dat Roqi een heel bijzonder dier doodt. Een heilig dier. Daarnaast komt er nog een ander probleem, want ze ruiken een uur na de dood van het dier brand en rook. Ze krijgen een laatste waarschuwing van hun ouders en dan beginnen ze te rennen. Een gigantische bosbrand doodt alles in zijn greep. De jongeren redden het op het nippertje en als ze terugkomen bij het basiskamp, zijn al hun vaders en moeders verdwenen en hoogstwaarschijnlijk verloren. Hoe overleven ze met een aantal jongeren in het wild?

Roqi's tegenslagen worden prachtig beschreven door Morosinotto en ook zijn gedachten. Hij wordt minder gerespecteerd dan de anderen, maar nu nemen ze hem de bosbrand ook nog eens kwalijk. Het verhaal is imponerend en je moet echt even wennen aan de manier van communiceren tussen de stamleden. Achterin worden de namen van de aanwezige dieren in het bos nog eens uitgelegd, wat een fijne hulp is. Maar door de dieren ook nog eens te zien, wordt het in één keer heel erg magisch; je gaat het in één keer voor je zien. Je volgt Roqi in zijn struggle met de andere stamleden, zeker als ze een nieuwe stam bereiken. Al met al is het (voor mij helaas) geen typisch Morosinotto-boek, het verhaal komt zeker los en de kleine stukjes ogenschijnlijke magie, komen ook wel tot leven in De laatste jager. Is het echt zijn beste deel? Dat niet.