Wij Nederlanders zijn een trots volkje. Wij zijn altijd op tijd, recht voor zijn raap en houden van hard werken en geld verdienen. In ieder land heb je die trots. Zo zijn Italianen natuurlijk trots op hun cucina en hun temperament, Fransen op hun cuisine en hun vrijheidsdenken, de Engelsen op hun netheid en humor, de Duitsers op hun stiptheid en planmatigheid en zo kan ik nog wel even doorgaan. Natuurlijk heeft alles ook een keerzijde. Zo worden Nederlanders vaak als "gierig" en "bot" bestempeld, Duitsers zijn "humorloos," Engelsen "achterbaks," en Italianen zijn wel erg gepassioneerd. Stel je voor dat je al die verschillende volkeren met hun gebruiken en gewoonten wilt samenvoegen, bijvoorbeeld in een leger. Gaat dit dan? En hoe moet je ervoor zorgen dat ze met elkaar door één deur kunnen. Dit is precies de uitdaging die Will en Maddie ook hebben in Toscana.

Will is namelijk met Maddie op verzoeningstocht om bondgenoten van Araluèn te creëren. Natuurlijk zijn de Skandiërs en de Arridiërs al goede bondgenoten, maar daar zou het grote goed georganiseerde rijk van Toscana wel bij kunnen. Daarom organiseren ze een militaire demonstratie. De Arridiërs laten hun prachtige cavalarie zien en de Toscanen de zeer effectieve infanterie. Als die twee legers samen leren vechten, denkt Will, dan is er een mooi blok, zodat er geen vijandelijke strijdkrachten makkelijk naar Araluèn kunnen komen. 

Als tijdens de demonstratie een boodschapper komt vertellen dat het steppenvolk van de Temujai is binnengevallen, kunnen ze niets anders dan zich gereedmaken voor oorlog. Het is nu een verkenningsteam en Will wil ze met harde hand de les lezen, zodat ze niet met een groter leger terugkomen om Toscana in te nemen. Hij heeft hiervoor nog een aantal boogschutters nodig. Die zijn te koop in het naburige Genova. Kan Will een goed leger samenstellen met de juiste tactiek voordat de Temujai met haar grote leger binnenvalt? Je leest het in De hinderlaag bij Sorato.

Het is alweer het 18e deel van John Flanagan's De Grijze Jager. Wat kan ik er nog over schrijven wat ik niet al eerder heb geschreven. Het is een verslaving! Ik kan er niks aan doen, maar ik moet het boek uitlezen als ik er net aan begonnen ben. John Flanagan durft ook hier weer vanuit verschillende perspectieven te schrijven, ook die van de tegenstander, zodat je inzicht krijgt in hun beweegredenen en stiekem is dat heel interessant. Dat doet hij steeds meer. Juist veel schrijvers vinden dat spannend, omdat ze dan misschien te veel weggeven van het plannetje van de tegenstander. Dit maakt zijn boeken echt geweldig. Al niet te spreken over zijn research naar wapens en de do's en dont's van die wapens, gevechtstechnieken, spionagematerialen in de Middeleeuwen en soms geniale vondsten voor oplossingen. Het is wederom een topboek in een topreeks!