Verzorgingshuizen en bejaardentehuizen zijn voor mij echt de meest treurige plekken op aarde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er nooit op me gemak voel. En dan hoor ik u denken: 'Nou, je hebt ook nog de Kruidvat, Almere, een verlaten parkeerplaats en de hele Botlek!' Dan snap ik uw gedachtengoed, maar een verzorgingshuis of een bejaardenhuis vind ik persoonlijk nog minder prettig. Het ruikt er altijd naar de dood, niemand heeft het er echt naar zijn/haar zin en het is een plek waar heel veel gedoe om is in de politiek. Het laat eigenlijk voor mij zien hoe asociaal we leven in onze samenleving. Maargoed, wanneer er dan iemand de baas wordt die niets weet van bejaardenhuizen en van alles vindt, dan zit er wel een tof verhaal in. 

Wat een negatief begin van een artikel zeg! Nu naar het leuke gedeelte, want in De Bullebakbaas van Marte Jongbloed speelt het verzorgingshuis een grote rol. Wies woont bijna alleen en heeft eigenlijk alle au pairs weggejaagd. Sommigen expres, anderen per ongeluk. Omdat het bureau nu echt niets meer weet, sturen ze de zure juffrouw Liesel. Wies vindt haar maar een chagrijnige vrouw, maargoed, ze kan niet alleen thuis wonen.

In het verzorgingshuis van de oma van Wies (oma Wisse) is het ook hommeles. Er wordt namelijk een nieuwe directeur aangenomen: Dick Tator. Hij is weggestuurd uit het leger en heeft op van alles en nog wat gesolliciteerd. Nu wordt hij uitgenodigd voor een gesprek en wordt meteen aangenomen. In Huize Grijsoord zwaait hij nu met de scepter en hij bezuinigt op alles. De ouderen moeten weer aan het werk voor een eiersaladefabriek, de elektriciteit gaat er om 9 uur af en iedereen begint met ochtendgymnastiek om kwart over 5 's ochtends. Het gaat zelfs zover dat de ouderen hem weg willen krijgen. Ook Wies moet hen helpen, maar hoe gaat ze dat voor elkaar krijgen? 

De Bullebakbaas is lekker snel geschreven door Marte Jongbloed. In de reeks volg je Wies die een niet alledaags kind is. Ze heeft bijzondere ouders die geheim werk doen en dus bijna nooit thuis zijn, maar daarnaast is ze grappig, avontuurlijk en schopt ze graag tegen de schenen van volwassenen. Voor kinderen heeft Wies dus een hoge likeability. Ook de illustraties van Iris Boter zijn erg leuk tussendoor en illustreren het verhaal goed. Echt een geweldig boek om voor te lezen, dan wel om in je bibliotheek te hebben!