De wereld staat in de fik op dit moment. Oorlogen, de huizencrisis en als we niet oppassen klopt er ook nog een grote klimaatcrisis op de deur. Volgens vele experts is dat namelijk al begonnen. Het enige wat vervelend is, is dat de politieke partijen niet graag over de "verre" toekomst lijken te praten. We blijven maar bezig met asielcrisis (onder andere veroorzaakt door de klimaatcrisis), de wooncrisis (onder andere veroorzaakt door de klimaatcrisis) en de oorlogen (oké, fair enough die kan ik niet meteen linken aan de klimaatcrisis). Toch denk ik dat het allemaal opgelost zou kunnen worden als we iets minder verbruiken met zijn allen, minder vlees, minder elektra en minder autorijden en vliegen. Maar ja, wie houdt ons in bedwang? Wellicht is een dialego een oplossing.

In de verre toekomst worden we niet meer geregeerd door een persoon, maar door AI. Dat is misschien een enge gedachte, maar zijn we daar niet ook een beetje aan toe als mens? Ik merk dat ik meteen de diepte in wil. Eerst het verhaal. Na alle verschrikkelijke rampen die de aarde teisterden, gingen de meesten goed nadenken over hoe ze de aarde moesten herstellen. Zo ook Cato Maris, zij ontwikkelde Alleen Samen (Dit boek kun je aan de achterkant ook echt lezen! Zooo cool!). Zij bedacht een systeem waarin mensen een eigen dialego hebben; een tweede ego dat voortleefde in een systeem dat laat zien hoe jij zou moeten leven.

Toen dit ingevoerd werd, moest men er nog wel aan wennen. Dat hield in dat er natuurlijk opstanden waren. Iedereen vond er wat van. Toch wilden de mensen liever een dialego dan nog meer van die verschrikkelijke rampen. De schrijfster van Alleen Samen is op een dag op een hele ongelukkige wijze om het leven gekomen. Later werd Roz geboren en zij is nu bijna 16, het jaar dat de dialego's gaan beslissen of jij het goed hebt gedaan of niet. Wanneer haar vriendje Fabian 3 rode schermen krijgt en verdwijnt, gaat Roz er alles aan doen om hem weer terug te krijgen. 

Alter is niet per se een dystopie, maar zeker ook geen utopie. Ik noem het graag een topie. Een boek over de toekomst. Ja, de klimaatcrisis is opgelost en veel mensen zijn gered, maar toch bekruipt je het gevoel dat het hebben van een leven zonder dat je gecontroleerd wordt ook wel heel fijn is. De vraag is: "Mag je uit de ban springen ook al is het klimaat al zo ver heen?" Roz vindt in het begin van wel. De dialego's zijn controlerend en zorgen ervoor dat je niks meer fout mag doen. Ze werken verstikkend. 

In het begin van het boek voel je dat ook echt zo. Natuurlijk zijn dit nou juist dingen die Marloes Morshuis heel erg goed kan omschrijven. Want is het wel zo slecht? En zouden we juist in ons leven niet beter een dialego moeten hebben om het klimaat weer op orde te krijgen? Ook komen thema's als privacy en overheidscontrole ruimschoots aan bod.

Wat fijn is, is dat je het gevoel hebt dat Marloes Morshuis haar boek heerlijk heeft kunnen laten opbouwen totdat het allemaal tot een groot hoogtepunt komt. Ook het idee om het boek Alleen Samen als achterkant te maken, is origineel en ik heb eerlijk gezegd nog nooit een boek gelezen dat dit heeft. Met name omdat het in het boek een grote rol speelt, is het van meerwaarde. Ik had zelf wellicht iets meer begeleiding willen hebben in wanneer ik dat deel zou moeten lezen. Op een gegeven moment staat het onder een hoofdstuk, maar dan had ik graag willen horen wat de meerwaarde was en of er geen spoilers aan bod kwamen.

Kortom: het verhaal van Alter is een heel interessant verhaal dat ging leven in mijn hoofd. Als kritische noot had ik zelf wellicht wat gedeeltes weggelaten om het iets behapbaarder te houden voor deze tijd en de doelgroep. Als je nu de pil ziet, dan zijn er zat kinderen die daarvoor zouden weglopen. En dat is zonde, want het gaat over hun toekomst. Het is al met al wel een geweldig boek dat spannend, toekomstgericht en met een moraal geschreven is. En dat is, laten we eerlijk zijn, gewoon erg knap!