Een van de redenen dat veel mensen niet uit hun geboortestad vertrekken, is het sociale contact. Vriendschappen zijn opgebouwd en naar de andere kant van het land verhuizen (wat zeker ook zijn voordelen heeft), is dan niet altijd even aantrekkelijk. Als kind heb je hier weinig invloed op. Je bent afhankelijk van wat je ouders beslissen. Zelf heb ik nooit een verhuizing meegemaakt, maar het is niet moeilijk om je in te leven in het hoofdpersonage van dit prentenboek.

In Als ik uit het raam kijk volgen we een hoofdpersoon die samen met zijn knuffel Konijn de situatie analyseert. Het is bekend geworden dat zijn beste vriend Mo over exact 100 dagen zal verhuizen. Vervelend, maar geen ramp, zo is de eerste voorzichtige conclusie. Honderd dagen is namelijk nog belachelijk ver weg. Er is nog genoeg tijd om te spelen en van elkaars aanwezigheid te genieten, maar dan blijken de dagen toch wel snel voorbij te gaan...

Niet gek ook, want wie plezier heeft, vergeet de tijd! De hoofdpersoon zit in een tweestrijd tussen genieten van de dagen of het opzien tegen de toekomst. Dit alles is op bijzondere wijze geïllustreerd door Yvonne Lacet, die een maquette bouwde en met foto's werkte. Het absolute hoogtepunt visueel gezien, is de afbeelding waarin de hoofdpersoon op een regenachtige dag uit het raam kijkt. De maquette is wazig gemaakt en de druppels op het raam zijn te tellen. We kennen allemaal wel zo'n troosteloze dag dat naar buiten gaan zelden zo onaantrekkelijk lijkt.

Uiteindelijk komt daar dan de dag dat Mo vertrekt. Toch eindigt het verhaal niet per definitie verdrietig, want na het speuren met de verrekijker komt de hoofdpersoon erachter dat in het Stomme Flatgebouw ook een kind met een verrekijker leeft. Lekker verrekijkeren dus, zoals wordt beschreven.

Als ik uit het raam kijk is een prachtig geïllustreerd prentenboek over het loslaten en aangaan van vriendschappen rondom een verhuizing. Met name het eerste en laatste gedeelte van het prentenboek levert concrete, herkenbare situaties op. Het middenstuk is mijns inziens iets minder sterk, maar de wanhoop van de hoofdrolspeler blijft desalniettemin voelbaar.