Zijn wij de aarde wel waard? Een prachtige filosofische en misschien wel een hele cynische manier om te kijken. Sander zou me al weer verwijten zeer zwaarmoedig te worden van deze gedachte. Toch blijft die vraag me achtervolgen en zeker na het boek van Selma Noort, Als de hemel valt , te hebben gelezen. Wellicht was dit niet de bedoeling van Selma Noort, maar het blijft toch in mijn achterhoofd gonzen. Het gaat goed met de mensen an sich: er zijn weinig zieken, veel mensen hebben recht op zorg, onderwijs en leven in vrijheid. Anderzijds zijn er dagelijks berichten van overleden vluchtelingen in de Middellandse zee, omdat we ze niet toelaten, de opwarming van de aarde, een industrie die dieren op brute wijze gemechaniseerd ombrengt... Zijn wij de aarde wel waard? 

Wellicht vindt Rosa hier iets van? Rosa wordt geboren op de trap van een magische piramide. Tenminste, niet geboren, maar neergelegd. Allerlei mensen lopen langs het meisje, maar niet Samten, een eenvoudige pelgrim. Hij neemt het kindje mee naar zijn zus (Aurora), die al heel lang een kindje wil en zij brengt Rosa groot. Tijdens dat grootbrengen woeden er verschillende oorlogen met gezaghebbers die willen dat je met je linkerhand een hand schudt, daar waar de vorige wil dat je met je rechterhand een hand schudt. Het ontgaat Rosa een beetje, totdat ze haar schoen uittrekt omdat een zusje van Rosa haar schoen uitdeed. Dat was onrein. Meteen wordt het gezin opgepakt en Rosa weet nog net te ontkomen en verstopt zich samen met Yara in de tuin. Hun oom Samten weet hen na een dag te vinden en ontsnapt met Rosa en Yara. Rosa werd achtergelaten bij een oude vrouw in de bergen en Yara ergens anders. Weten Rosa en Yara elkaar te vinden? En wat is er de hele tijd met dat rare rijmpje dat Rosa zingt en de rare tekeningen die ze tekent in het zand? Ziet ze haar gezin ooit nog terug? 

Als de Hemel valt is een boek van de gerenommeerde schrijver Selma Noort. Het is even inkomen, omdat de wereld waarin Rosa opgroeit lijkt op de onze, maar zijn nuances heeft. De landen en de coalities zijn anders en daar moet je in het begin even doorheen lezen. Als je eenmaal op weg bent leest het heerlijk weg en zul je de parallellen met de huidige wereld ook gaan vinden. Tijdens het lezen moest ik denken aan De jongen die van de wereld hield meets Koning van Katoren. Wat ook interessant is, is dat Selma Noort zich liet inspireren door (iets wat ik niet kende) de Nazcalijnen. Het verhaal zit mooi in elkaar en het is fijn dat alles wat beschreven is, uiteindelijk weer bij elkaar komt. Maar ja, als de hemel valt, kunnen we hem dan met zijn allen dragen?