Soms voel je je wel eens niet thuis op de wereld. Ik heb dat als ik een niet nader te benoemen politicus op TV zie en als zijn achterban gaat spreken. Ik snap niet dat mensen op die manier denken en zich ook zo gedragen. Puur vanuit een egoïstisch standpunt. Dan vraag ik me wel eens af van wie ik afstam en of ik wel op deze aarde ben geboren. Als je je niet verbonden voelt met de mensen in je omgeving, dan kun je je dat wel eens afvragen. Ook Aelin doet dat, maar zij neemt wel hele rigoureuze maatregelen. 

Aelin woont op een vuurtoreneiland met haar "vader" en "opa." Ik zet dit tussen aanhalingstekens, omdat Aelin er van overtuigd is, dat het niet haar "vader" en "opa" zijn. Haar vader Lud is namelijk te lui om een vuurtoren te beklimmen en dagelijks de lampen te checken en Aelin is nooit lui. Ze is altijd bezig met het verbouwen van haar eigen apparaten en het verzamelen van nieuwe, mooie woorden. Haar opa staat urenlang in de keuken en maakt de lekkerste gerechten. Ook daar heeft Aelin niets mee, nou ja, tenzij ze het moet opeten. 

Op het vuurtoreneiland is er een vast stramien en dat vindt Aelin heerlijk. Als ze op een ochtend onverwachts een cadeau krijgt, wordt dat stramien ineens doorbroken. Ze krijgt namelijk een hond! Ieder kind zou daar helemaal gek op zijn, maar Aelin ziet het dier als een blok aan haar been. Als een aantal weken later dan ook nog een halfdode surfer aanspoelt, staat Aelins wereld helemaal op haar kop. Hier heeft ze geen tijd voor, want ze moet contact maken met haar thuisvolk in het heelal! De vraag is natuurlijk of ze haar thuisvolk kan bereiken. 

Het boek begint heel erg met Aelins gedachtegoed en dat is fijn om te volgen. Aelin denkt en doet heel erg gestructureerd. Iets waar ik me niet helemaal mee kan identificeren, maar je merkt dat ze naarmate het drukker wordt dat iets meer loslaat. Ze blijft halsstarrig en koppig en weet niet zo goed hoe ze met andere mensen en met gevoelens moet omgaan. Dat is erg knap omschreven. Voor taalliefhebbers zoals ik vond ik het heel erg tof dat er continu naar woorden werd gezocht die begonnen met zee in het boek. Maar natuurlijk ook woorden met de letter H die ze wil noteren. Ook de illustraties van Mark Janssen zijn werkelijk wonderschoon en voegen echt wat toe aan het verhaal. Ze geven net de kleur die het verhaal soms nodig heeft en dat vult elkaar goed aan. 

In de rest van het boek merk je dat de opbouw naar het versturen van de boodschap een soort apotheose is. Ik ben als lezer heel erg benieuwd naar wat er gaat gebeuren als de boodschap wordt uitgegeven. Naar mijn smaak had dit wel iets eerder aan bod mogen komen. Het verhaal van de surfer wordt mooi opgebouwd, maar vind ik vooral naar het einde toe geen genoegdoening geven. Niet dat dit altijd hoeft, maar het voelde onaf. Ook het open einde voelde voor mij net te gehaast. Het gaf mij het gevoel van: 'dit komt in een eventueel volgend deel wel aan bod.' Ik denk dat dat niet de bedoeling moet zijn met een open einde. 

Al met al is het een fijn boek om te lezen. Het kabbelt heerlijk voort en je bent je als lezer continu benieuwd wat Aelin gaat doen aan haar project en hoe de dynamiek is tussen haar en de surfer. Ook de omgang met de hond is fijn beschreven, je voelt dat ondanks haar stoere praat, ze toch echt wel van het dier houdt. Als de afronding van bepaalde verhalen net iets beter in elkaar stak, was ik nog enthousiaster geweest. Ik zie Aelin als een sfeervol, bedachtzaam verhaal over je plek vinden in de wereld, versterkt door prachtige illustraties van Mark Janssen. Hoewel het einde iets onaf voelt, maakt Aelins unieke blik dit tot een warme, eigenzinnige leeservaring.