top of page
Foto van schrijverLeesdetective Yannick

Laat ons zien wie je bent (12+) | Mag je hologrammen veranderen?

Bijgewerkt op: 20 dec. 2022


Als leerkracht kom je in aanraking met vele verschillende soorten kinderen. De grootste groep doet wat ze precies gevraagd wordt, maar steeds meer krijg je kinderen in de klas met een bijzondere gebruiksaanwijzing. Vaak merk je aan ouders dat zij al onzeker zijn voordat hun kind in de klas bij mij komt. Uitspraken als: "Jij hebt zeker al een streep door zijn naam gezet?!" zijn niet vreemd. Ik vind kinderen vaak ontzettend leuk als ze "anders" zijn. Een kronkel hebben, want ze zetten je soms op het verkeerde been. Deze jongen had ADHD en kon moeilijk stil zitten. Ook al was ik het soms zat en ook al zat hij soms in mijn irritatie, ik heb zulke grappige dingen met hem meegemaakt, dat ik dat voor geen goud had willen missen. Ik zou hem ook voor geen stuiver willen veranderen.


Laat ons zien wie je bent is een zeer fraai geschreven boek door Elle McNicoll over Cora. Cora is een meisje die op school geen aansluiting vindt. Ze snapt de mensen in haar omgeving vaak niet, omdat Cora anders denkt. Ze is autistisch. Op een dag wordt haar broer uitgenodigd op het feestje van zijn baas. Cora en haar vader gaan ook mee. Op het feestje wordt Cora meegenomen door de vrouw van de baas en ze wordt in de tuin "gekoppeld" aan Adrien (die er met een klapper inkomt). Adrien heeft thuisonderwijs, omdat het op de andere scholen niet werkte.


Adriens vader werkt bij het Pommegranate instituut. Daar maken ze hologrammen van overleden mensen en Cora (wiens moeder is gestorven) vindt dat een goed idee. Ze mocht een keer van Adriens vader langskomen. Eenmaal op het instituut maakt ze kennis met Dr. Gold. Zij is een mooie dokter en meteen is Cora gek op haar. Dr. Gold vraagt of zij haar mag interviewen en Cora's vader vindt het helemaal niks. Als Cora op een dag toch wordt geïnterviewd, komt ze achter de harde waarheid van het Pommegranate-instituut. Zijn de hologrammen wel helemaal zuiver?


Dit boek liet me van adembenemende passage naar adembenemende passage gaan. Het heeft een aantal geweldige wendingen en qua taalgebruik is Elle McNicoll geniaal. Je kunt je helemaal inleven in Cora, met vergelijkingen als: "Ik ben niet zo goed in sociaal contact en het liefst vermijd ik het. Het voelt alsof je met een groep het toneel op moet, terwijl je als enige niet hebt gerepeteerd!" of "Rouw is liefde. Liefde die iets meer tijd nodig heeft." McNicoll betovert je met taal en dat maakt het boek des te sterker. Want naast die taal, lees je ook nog eens een geweldig interessant verhaal. Een verhaal waar de ene afslag na de andere wordt genomen en waarbij alles vrij snel gaat.


Kortom, de vraag ligt heel erg bij de acceptatie van ons als samenleving naar andersdenkenden. De zin die me het meest ontroerde was die van haar vader, die op een gegeven moment zei: "Ik wil geen andere Cora (...) Ik wil een Cora die regenbogen ziet op plekken die voor anderen grijs zijn." Prachtig omschreven en zelfs bij het overtypen krijg ik er een brok van in mijn keel. Laat ons zien wie je bent is een geweldig geschreven boek en na Een soort vonk blijf ik groot fan van Elle McNicoll. En of je nou een autist of ADHD'er bent: wees trots op wie je bent en heb alsjeblieft medelijden met "normaaldenkenden."

 

Dit boek raden wij aan voor...

... kinderen die andersdenkend zijn

... volwassenen die beter willen begrijpen hoe autisme werkt

... een ieder die een hekel heeft aan oplichters

 

Samenvatting/Omslag

Cora is een eenling. Anders dan de rest. Als haar broer haar meeneemt naar het huis van zijn baas, verwacht ze dan ook niet dat ze vriendschap zal sluiten met diens zoon, Adrien. Maar Adrien weet wat het betekent om niet in de groep te passen, en het tweetal wordt onafscheidelijk. Cora raakt geïntrigeerd door het werk van Adriens vader. Het Pomegranate Instituut maakt interactieve hologrammen van beroemde personen, zodat je je helden kunt ontmoeten alsof ze echt zijn. Die techniek willen ze ook toepassen voor ‘gewone’ mensen, zodat ze na hun dood nog door dierbaren kunnen worden bezocht. Een prachtig idee, want wie wil nou niet zijn verloren geliefde, vriend of ouder nog eens kunnen zien? Cora wordt gevraagd om mee te werken aan het project, zodat ze bij het bedrijf kunnen bestuderen hoe ze ook een autistisch persoon goed kunnen weergeven. Maar Cora voelt steeds sterker dat er iets niet goed zit. En als ze op onderzoek uitgaat, komt ze diep in de problemen

Comments


bottom of page