Asielzoekerscentra zijn vaak een bron van onrust, als je het nieuws mag geloven. Natuurlijk is dat ook niet gek als je bedenkt dat het een grote groep mensen is, die je getraumatiseerd bij elkaar in een veel te kleine ruimte neerzet, om te wachten totdat ze een verblijfsvergunning krijgen. Dan is er nog de spanning van de samenleving die asielzoekers niet vertrouwen en ze liever niet hier hebben. Rondom asielzoekers zitten vele vooroordelen en negatieve stereotypen. En dat vaak na een slopende reis vol met traumatische gebeurtenissen. Ook kinderen ondergaan die en moeten vaak opboksen tegen het feit dat ze het beter moeten hebben dan hun ouders en iets moeten maken van hun leven. Alles opgesomd, is het natuurlijk een recept voor een goed verhaal. Iets waar Ceton en Kreso dan ook een mooi verhaal van hebben gemaakt in Ik hoor er niet meer bij.
Ik hoor er niet meer bij wordt verteld vanuit vier kinderen die in een asielzoekerscentrum hebben gezeten. De praktische Wahid, de onderzoekende Sam, de opvliegende Amina, de jonge Hawa en de verwarde Leila. De jongeren hadden toen ze nog in een asielzoekerscentrum zaten een doos met dierbare spullen in een boomschors gedaan. Plechtig belovend dat ze nu voor altijd met elkaar verbonden zijn, namen ze afscheid. Nu wonen Wahid en zijn kleinere zusje Hawa, Amina en Sam in hun eigen huis, totdat Amina een boos appje stuurt naar Sam.
Amina heeft namelijk hetgeen zij in de doos in de boom had gedaan, via de post terug gekregen. Boos appt ze naar Sem en Wahid en zij vertellen beiden dat zij het niet hebben gedaan. Ook Hawa kan het niet gedaan hebben, aangezien zij nooit in haar eentje naar het verre Laageveen heeft kunnen reizen. Dan moet het Leila zijn geweest. De jongeren gaan op onderzoek uit en gaan op zoek naar de waarheid. Leila zal nooit zomaar de foto naar Amina hebben gestuurd. Maar wat er dan aan de hand is, lees je in Ik hoor er niet meer bij.
Ik hoor er niet meer bij speelt zich af in Nederland en laat zien wat er achter de deuren van de huizen van mensen met een migratie-achtergrond afspeelt. Thema's als (goedbedoelde) druk vanuit huis, scheidingen en oorlogtrauma's, komen allemaal langs. Het verhaal wordt verteld vanuit de verschillende jongeren. Dat maakt het een fijn boek, omdat je even meesnoept in de huizen van de personages. De benadering van de jongeren is altijd liefdevol, maar altijd anders. De zoektocht naar Leila is spannend, omdat Leila's gedachten en belevenissen er ook tussen zitten. Kortom, Ik hoor er niet bij is zeker een aanvulling vanwege een thema dat weinig is beschreven.
Ik raad dit boek aan voor...
... kinderen die geïnteresseerd zijn in boeken over heftige onderwerpen
... jongeren die willen weten hoe het er aan toe gaat in een AZC
... een ieder die ook niet stil kan zijn in de bibliotheek
Samenvatting/omslag
Ze zaten ooit allemaal in hetzelfde azc: Leila, Amina, Sam, Wahid en zijn kleine zusje Hawa. Ze waren onafscheidelijk.
Maar zoals dat gaat, ging ieder zijn eigen weg en begon een eigen leven in Nederland. Ze verloren elkaar uit het oog.
Tot nu.
Amina krijgt post – post waaruit blijkt dat een van hen verdwenen is.
Is het een noodkreet? Een afscheidsbrief? Wat is er gebeurd? De oude vrienden zoeken elkaar op om de waarheid te ontdekken.
Een spannend verhaal over vriendschap, vluchtelingen en verraad.
Comentarios