Door Yannick van Dijk - Je kent dat wel op school. Je ziet iemand lopen en je denkt: zij zal wel honderden knappe jongens achter zich aan hebben lopen met haar warme uitstraling, haar zelfverzekerdheid en haar knappe verschijning. Vaak weet je eigenlijk zeker dat zij nooit naar jou om zal kijken. Soms weet het lot dan een spelletje met je te spelen en kom je met haar in contact. Na een tijdje te hebben gepraat, geruzied of gelachen, kom je erachter dat diegene geen held is. Geen ivoren toren heeft, maar gewoon een mens is. Een meisje met onzekerheden en diepere laag die verder gaat dan dat je ooit hebt kunnen voorstellen.
Alaska gaat over vooroordelen en het invullen van iemands gedachten. Parker komt op school en al snel ziet ze hem... Sven. Een mooie jongen met praatjes. Wanneer ze zich moeten voorstellen, vertelt ze dat ze altijd Jingle Bells blaft met haar hond Alaska en dat ze hem mist. Alaska moest weg omdat één van haar broertjes allergisch voor haar is. Wanneer Sven haar bijna dwingt om Jingle Bells voor de hele klas te doen, zwicht Parker en blaft ze het lied. Vanaf dat moment is ze Barker (blaffer in het Engels).
Sven wil de eerste dag spectaculair beginnen en wil een stunt uithalen zodat hij niet zielig gevonden wordt en dacht Parker daar goed voor te kunnen gebruiken. Echter wanneer hij op school begint, krijgt hij een epileptische aanval. Dan vertelt de leerkracht dat Sven epilepsie heeft en de leerkracht legt uit hoe de kinderen daarmee om moeten gaan. Sven vindt dit verschrikkelijk, want hij wil niet die zielige jongen zijn... Er is 1 iemand die hem daar echt bij kan helpen: Alaska.
Door een wending van het lot komen Sven en Parker bij elkaar en leer je de echte achtergrond kennen van Parker en Sven. En ik kan je vertellen: die is spectaculairder dan je op voorhand zou denken.
Anna Woltz heeft met Alaska wederom een meesterwerkje afgeleverd. Op haar Carry Slee-achtige manier weet ze twee personages bij elkaar te brengen en ze elkaar te laten houden van elkaar en elkaar te haten. Boosheid, verdriet en liefde liggen dichter bij elkaar en Anna Woltz laat dat weer zien in haar boek Alaska. Het verhaal leest makkelijk weg omdat je de hele tijd leest vanuit (het perspectief) Parker of vanuit Sven. Zelfs wat Sven voelt tijdens een epileptische aanval krijg je mee.
Dat ik fan ben van Anna Woltz heb ik al vaker besproken en ook na Alaska kan ze niet kapot. Als je houdt van een spannend verhaal waarin personen enorm belangrijk zijn, dan kun je alle boeken van Anna Woltz lezen, maar is Alaska is dan echt een boek voor jou. Ook voor kinderen die te maken hebben met epilepsie (wellicht zit er iemand bij jou in de klas/vriendengroep), of kinderen die te maken hebben gehad met een overval (oeps spoiler!), dan is dit een boek voor jou!
Samenvatting/Omslag
Op de eerste dag van het schooljaar weet Sven het zeker: hij moet een briljante stunt uithalen. Anders is hij meteen die zielige jongen uit 1b.
Parker wil juist onzichtbaar zijn. Ze heeft net de ergste zomer van haar leven achter de rug en vertrouwt niemand meer. Dan ontdekt ze dat Alaska, de hond die eerst van háár was, nu bij Sven woont – als zijn hulphond.
Overdag wil Parker niks te maken hebben met Sven, dus er zit maar één ding op. Als ze Alaska ooit nog wil zien, moet dat ‘s nachts
Commenti