De wereld verandert snel. Bij het tv-programma Even tot hier zag ik bijvoorbeeld dat er nu een atelier is, waar mensen met Artificial Intelligence (een soort supercomputer) een geheel door computer aangestuurde kunstenaar een kunstwerk kan laten maken. Dit lijkt al next level, maar als je je bedenkt dat de mensen eerst zelf de computer opdracht geven waar de kunstenaar vandaan komt en met welke stijl hij/zij het kunstwerk moet maken, dan is het nog bizarder. De vraag is echter of we de schoonheid van een kunstwerk gemaakt door een echte kunstenaar dan maar weg moeten doen? Janneke Schotveld heeft daar haar eigen mening over en vertelt dat in haar boek Adiba.
Adiba is een heks die in het midden van een dorpsplein al eeuwen lang zit. Nou ja, zij niet, maar haar voorouders zaten ook altijd op de grote eik op het dorpsplein. Adiba ziet de mensen veranderen en zij, zij blijft een ouwe gouwe heks. Als zij op een dag weer haar ogen opent na haar winterslaap, springt ze, zoals ieder jaar, naakt de fontein in. Echter fietst daar de nieuw aangestelde burgemeester langs en die vindt daar wat van. Als zij verhaal gaat halen bij de heks, overtroeft de heks de burgemeester met haar inzicht wat de burgemeester wil. Maar gaat de burgemeester daarmee akkoord?
Dit is het eerste verhaaltje van Adiba en het boek staat vol met dit soort verhalen. Over kinderen die les krijgen over het bos vanaf een computerscherm, mensen die polariserend met elkaar discussiëren en boos zijn en verhalen over verliefdheid. Adiba is een echte probleemoplosser, natuurlijk meer dan ze zou willen toegeven, want heksen horen angst aan te jagen en spannend te zijn.
Janneke Schotveld bewijst meer dan anders dat zij met haar beide benen in de echte wereld staat en om haar heen ziet wat er gebeurt. Het vervolgens gieten in een verhaal voor kinderen, is bijzonder knap, maar dat doet ze met Adiba andermaal. Net zoals ze dat natuurlijk deed met een aantal delen van Superjuffie, Het kattenmannetje en De kikkerbilletjes van de koning. Het leuke aan Adiba is dat dit los gelezen verhaaltjes zijn, die je eigenlijk niet los van elkaar zou kunnen zien. Dat maakt het ook wederom een perfect voorleesboek voor in de groep. Dit zou in de middenbouw kunnen, maar zeker ook in de bovenbouw. Bij de bovenbouw zou je het dan kunnen hebben over het "moraal". Want als Janneke Schotveld ergens een meester in is, dan is het een moraal verwerken in een grappig, spannend of verdrietig verhaal.
Dit boek raad ik aan voor...
... kinderen die houden van grappige korte verhalen.
... leerkrachten die een goed onderhoudend voorleesboek zoeken.
... een ieder die liever niet in een trol veranderd wil worden.
Omslag/Samenvatting
Boven in de grote eik, midden op het marktplein, woont de oude heks Adiba. Adiba is al minstens honderdtachtig jaar oud. Haar botten kraken en haar rimpels zijn talrijk, maar haar hersens zijn nog zo soepel en speels als die van een jong poesje. Als de eerste geuren van de lente zich aandienen, wordt Adiba wakker en zorgt ze op haar eigen wijze voor reuring in het kleine stadje. Sneeuwballen gooien in de zomer, op expeditie naar het bos en elke dag een gratis ijsje – voor Adiba zelf dan. De nieuwe burgemeester vindt het maar niks, zo’n vieze oude heks in de eikenboom. Maar de inwoners van het stadje weten wel beter: Adiba is dan misschien wel oud, maar ze kan nog flink toveren!
Comments